مرکز محتوا _ یک وبلاگ متفاوت

هر انچه باید درباره ی جام جهانی 2026 بدانیم !!

قصد داریم جام جهانی ۲۰۲۶ را در ابعاد مختلف بررسی کنیم. جام جهانی بسیار متفاوتی که در موضوعات مختلفی می توان لقب اولین را به آن داد. تورنمنتی که قرار است به طور مشترک و به میزبانی سه کشور آمریکا، مکزیک و کانادا برگزار شود و دوباره پس از سال ۱۹۹۴، جام جهانی در قاره آمریکا شمالی، مرکزی و کونکاکاف انجام می شود.اما چه شد که این اتفاق رخ داد؟

یکی از مهمترین چالش های جام جهانی با حضور ۴۸ تیم، نحوه گروه بندی و برگزاری مراحل حذفی است. میشل پلاتینی (رئیس سابق فیفا) پیشنهاد افزایش تیم های جام جهانی از ۳۲ به ۴۰ را داده بود و جیانی ایفانتینو (رئیس حال حاضر فیفا) پا را فراتر گذاشت و اضافه شدن ۸ تیم دیگر را هم تصویب کرد و بدین ترتیب مهم ترین مسابقات فوتبال از سال ۲۰۲۶ و برای اولین بار با حضور ۴۸ کشور برگزار می شود.

با تقسیم تیم ها در ۱۶ گروه ۳ تیمی، تکلیف صعود و عدم صعود تیم ها نیز مشخص شد. از هر گروه دو تیم اول و دوم جدول مستقیما راهی مراحل حذفی می شوند و تیم های سوم هر گروه در همان مرحله نخست جام، حذف می شوند. به این ترتیب ۱۶ تیم از مسابقات کنار می روند و ۳۲ تیم به صورت حذفی مقابل هم صف آرایی می کنند و تا فینال شاهد پنج دور مسابقات حذفی خواهیم بود.

نگاهی به سهمیه قاره های مختلف

افزایش تیم های جام جهانی از ۳۲ به ۴۸ باعث شده است که سهمیه قاره ها نیز افزایش داشته باشد و به این ترتیب کشورهای بیشتری می توانند حضور در این رقابت های مهم را تجربه کنند. فیفا سهمیه شش قاره را اعلام کرده و از حالا هر کنفدراسیونی می داند که نهایتاً چه تعداد نماینده ای می تواند در مهمترین فستیوال فوتبالی جهان داشته باشد.

اروپا همچنان از سهمیه های بیشتری نسبت به سایر قاره ها برخوردار است؛ قاره سبز برای جام جهانی، ۱۶ سهمیه در اختیار دارد. درحالی که در جام های جهانی با ۳۲ تیم دارای ۱۳ سهمیه بودند. آفریقا دارای بیشترین افزایش سهمیه بوده است و تعداد نماینده های آنها در جام جهانی از ۵ به ۹ رسیده است. قاره کهن نیز با افزایش ۳.۵ سهمیه ای روبه رو بوده است و باعث شده آسیا از ۴.۵ به ۸ سهمیه ارتقا پیدا کند. به آمریکا شمالی و مرکزی که میزبان مسابقات نیز هستند ۶ سهمیه تعلق گرفته است؛ درحالی که در گذشته فقط ۳.۵ سهم داشتند. البته نباید فراموش کنیم نیمی از سهمیه ها به طور مستقیم به آمریکا، مکزیک و کانادا خواهد رسید؛ چراکه آنها میزبان هستند. یکی دیگر از قاره های فوتبالی یعنی آمریکا جنوبی پیشرفتی فقط ۱.۵ سهمیه ای داشته است و ۶ سهمیه نصیب آنها شده است. اقیانوسیه نیز به لطف افزایش تیم های جام جهانی از ۱ سهمیه قطعی برخوردار است؛ درحالی که در گذشته فقط ۰.۵ سهم در اختیار داشتند.

به این ترتیب تکلیف سهمیه ۴۶ تیم حاضر در مسابقات معین شد و تکلیف ۲ تیم صعود کننده باقی مانده دیگر در یک تورنمنت کوچک با حضور یک نماینده از هر قاره (به جز قاره اروپا) به همراه یکی از میزبان ها (آمریکا، مکزیک و کانادا) مشخص می شود و این گونه ۴۸ تیم حاضر در جام جهانی ۲۰۲۶ تکمیل می شوند.

ایده افزایش تیم های جام جهانی، همواره مخالفان و موافقان بسیاری داشته است. مخالفان این طرح بزرگ، خسته شدن بیشتر تیم ها و احتمال افزایش مصدومیت ها را بیان می کنند و در مقابل افراد خواهان این موضوع، افزایش درآمد فیفا و میزبان ها را مطرح می کنند و هنوز هم هیچ کدام از این دو گروه نتوانستند دیگری را قانع کنند. به همین علت نگاهی داریم به مزایا و معایب جام جهانی با ۴۸ تیم.

یکی دیگر از نکات مثبت افزایش تیم ها، کاهش مسابقات مرحله گروهی است. در جام جهانی با حضور ۳۲ تیم، در هر گروه ۶ دیدار برگزار می شود در حالی که در جام جهانی ۲۰۲۶ هر گروه فقط ۳ مسابقه برگزار می کند که این باعث می شود انرژی تیم ها و بازیکنان کمتر هدر برود و مرحله گروهی زودتر تمام شود. از طرفی تیم های کوچک نیز شانس رویاپردازی برای صعود به مراحل حذفی را خواهند داشت که به جذابیت جام کمک می کند. این نکته را هم نباید فراموش کنیم که به سبب این که هر تیم در مرحله گروهی فقط دو مسابقه برگزار می کند، هیچ دیداری تشریفاتی نیست و تا آخرین لحظه صعود هیچ تیمی، قطعی نمی شود؛ بنابراین تیم ها برای رسیدن به قهرمانی در جام جهانی ۲۰۲۶ باید ۸ فینال متوالی را با پیروزی پشت سر بگذارند.

بیست و سومین دوره جام جهانی چندان هم بی عیب و نقص نیست و ایراداتی دارد که باید فیفا طی سالیان آینده برای برطرف کردنش چاره اندیشی کند. نخستین اتفاق منفی این جام جهانی، حذف ۱۶ تیم با برگزاری تنها دو مسابقه است؛ یعنی یک سوم تیم ها باید پس از ۱۸۰ دقیقه مسابقه به کشور خود بازگردند و این یعنی کاهش ۳۳درصدی شانس صعود تمام تیم ها برای صعود به مراحل حذفی.

یکی دیگر از ایرادات نیاز به اصلاح جام جهانی ۲۰۲۶ که احتمالا برای بسیاری از تیم ها مشکل ساز شود، سندروم استراحت در دور اول گروهی است. به این صورت که اگر شما در دور اول به میدان نروید و در دور دوم به مصاف تیم برنده دور اول بروید، تیم برنده دیدار گذشته خوب می داند با یک تساوی هم راهی مرحله بعد خواهد شد، بنابراین با یک ترکیب کاملا تدافعی به میدان می آید و این، کار تیم استراحت کرده دور اول را سخت می کند. از طرفی اگر در دور دوم، به مصاف تیم بازنده دور اول برود، چون تیم بازنده نیاز حیاتی به سه امتیاز برای صعود به مرحله بعد دارد و چیزی برای از دست دادن ندارد، با تمام توان پا به مسابقه می گذارد و این اتفاق بازهم برای تیمی که در دور اول به میدان نرفته است، دردسرساز می شود؛ درحالی که در گروه هایی با چهار تیم هرگز این اتفاقات رخ نمی داد. چرا که تیم ها در هر سه دور گروهی باید به مصاف یک دیگر می رفتند.

سومین نقد بزرگی که به رقابت های جام جهانی ۲۰۲۶ وارد است، اطلاع تیم های برگزار کننده دور پایانی هر گروه از نتیجه مورد نیاز برای صعود است؛ برای مثال دو تیمی که در دور سوم باهم روبه رو می شوند، اطلاع دارند که با توجه به شرایط جدول با یک تساوی، هردو تیم به مرحله بعد صعود می کنند. به همین جهت با کسب نتیجه دلخواه در دور آخر ممکن است صعود و عدم صعود تیم ها تحت الشعاع قرار بگیرد.

امیدوارم از این پست راضی بوده باشید